Ścieżka

Time biegła ile sił w nogach.Potykała się o korzenie i kamienie.Zdarła sobie kolana i dłonie.Ale nadal biegła,a nawet się czołgała.Jej oddech był ciężki i nieregularny.Przedzierała się przez zarośla,torując sobie drogę rękoma i co chwilę oglądała się za siebie.Bała się i to bardzo.W końcu opadła na kolana,podtrzymując się na dłoniach.Klękła,a z jej oczu leciały łzy.Usta się trzęsły a ona skuliła się pod drzewem.Objęła nogi rękoma i schowała głowę miedzy nimi.Płakała i nie mogła się uspokoić.Bała się.Co to miało być? Czy to co widziała odnosiło się do normalnego świata? Może prawdziwa "ona" już nie żyje?Ale skąd miała wiedzieć? A jeżeli umrze również tutaj i już się nie obudzi? Tyle przerażających możliwości i tak mało sposobów na sprawdzenie ich prawdziwości.Z ran zaczęła na rękach lecieć jej krew którą powili zaczęła zlizywać.Metaliczny posmak...tym razem ją przeraził.Od razu zaprzestała i nadal łkając schowała głowę między nogami.

Pewnym krokiem ścieżką podążał niewysoki chłopak z kolorową grzywą. Widać było że niczym się nie przejmował. Szedł sobie spokojnie kiedy nagle usłyszał szlochanie. Dobiegało ono z lasu i było dziwnie znajome. Poczuł coś w wewnątrz co nakazywało mu to sprawdzić. Nie miał on zamiaru ryzykować dlatego też z zawrotną prędkością przeskakiwał z drzewa na drzewo aby już po upływie kilku sekund stać na drzewie rosnącym nieopodal dziewczyny. Znał ją i ona również go znała, ba wychowywali się razem. Yugi zauważył że jest ranna co go bardzo zaniepokoiło jednak nie miał zamiaru jak na razie zeskakiwać z tego cudu natury. Stał tak na tej gałęzi wtulony w pień tak że było widać tylko jak czasem jakiś mały promyk słońca odbił się od wisiora który miał na szyi. Było tam naprawdę bardzo ciemno co odpowiadało chłopakowi.

Dziewczyna nadal cicho łkała,a oczy jej spuchły.Wytarła je wierzchem dłoni,przez co twarz pokryła się krwią.Heh,na własne życzenie się poraniłam,super.Próbując się uspokoić,spojrzała w górę.Coś migotliwego siedziało między konarami.Podniosła się i otrzepała z kurzu.Odeszła kawałek od drzewa,nie wiedząc czy to coś jest wrogo nastawione czy też nie.Znowu się przestraszyła.Boże,co ona taka bojaźliwa.To do niej nie podobne.Ale to wina tego co zobaczyło.Naprawdę ją to przeraziło.Zmrużyła ozy i w ciemności dostrzegła kolorowe włosy.Cofnęła się jeszcze kawałek i nagle zrozumiała kto to.To Atem.Znazli się i tutaj i w świecie realnym.To jej najlepszy przyjaciel.Odetchnęła z ulgą i podeszła.Wdrapała się na drzewo i usiadła obok niego.
-Nie strasz mnie tak-wyszeptała w jego stronę i się...przytuliła.Brakowało go jej.Dawno się nie widzieli,a poza tym chciała,chociaż przez chwilę, poczuć ciepło bliskiej osoby.

Yugi spojrzał na nią nic nie mówiąc. Objął ją ręką patrząc gdzieś w dal.
- Co Ci się stało? - Spytał nawet nie spoglądając na nią.
Wiedział że to mogło by się źle skończyć. Lubił ją i to nawet bardzo jednak musiał zachować swoje zimne nieczułe ja ponieważ nie lubi mięczaków i sam nie chce się stać jednym z nich. Yugi miał dwie osobowości które się zmieniały jednak nie było to za sprawą przejścia z normalnego świata do tego czy też odwrotnie a od sytuacji i woli jego "alter ego" którym był mały chłopiec zamknięty w naszyjniku. Tak naprawdę to faraon powinien się tam znajdować na stałe jednak w jakiś sposób się z nim zamienił jednak to jest jedna z tajemnic Underlandu. Muto spojrzał na nią kątem oka czy aby się trzyma. Wiedział że ona jest słabsza od niego dlatego zawsze będzie musiał ją chronić tak jak do tej pory w psychiatryku.

Dziewczyna spojrzała na niego.Nawet nie odwrócił wzorku.Troszkę ją to zabolało.Nie pokazała tego jednak i sama spojrzała się w przeciwną stronę.Przywarła do niego jeszcze mocniej.Nagle poczuła,że jest..słaba.Nie chciała na to pozwolić.Otarła łzy i się uspokoiła a jej twarz przybrała normalny dla niej,obojętny wyraz.Jednak w środku wszystko jakby się jej łamało.Po raz pierwszy się tak czuła..przynajmniej tutaj.W normalnym świecie przeżyła załamanie kiedy zabrali ją z domu dziecka,zabrali ją og Yugi'ego.W normalnym świecie jest trochę inny.Nie jest taki oziębły.Tutaj też nie jest,jedynie gra.Ale przy niej mógłby okazać trochę współczucia i troski,prawda?
-Ja..eh..-trudno było jej o tym mówić,ale chyba musiała się przemóc.Westchnęła i zaczęła od nowa.
-Więc,kiedy zasnęłam znalazłam się po drugiej stronie lustra bo akurat tam wylądowałam.Jak dobrze wiesz są tam lustra które pokazują nasze prawdziwe oblicze.Ja zobaczyłam swoje.Jednak moje "ja" zostało zaatakowane.Jednak zanim tajemnicza postać podcięła gardło mojemu "ja" rzuciłam swoja kartą i rozbiła lustro.Jednak teraz panicznie się boję,ze moja realna osoba naprawdę nie żyje.Mogło to mieć związek z moim halucynacjami ale nigdy nic nie wiadomo...-zakończyła swoją przemowę chowając twarz w jego ubraniu.

Yugi przytulił ją do siebie i spojrzał jej w oczy. Uśmiechnął się delikatnie pod nosem.
- Wszystko będzie dobrze zobaczysz - Powiedział łapiąc ją za rękę.
Tak postanowił ją wesprzeć trochę na duchu ponieważ była jego przyjaciółką.
- Jeśli coś się stanie obydwoje tutaj zostaniemy na zawsze - Dodał po chwili uśmiechając się.
Nie pozwolił by jej tutaj samej zostać. Był do niej zbyt mocno przywiązany aby pozwolić jej na takie numery. Wziął ją na ręce i razem z nią zeskoczył z drzewa. Postawił ją koło siebie po czym poprawił swoją bluzę która swobodnie mu opadała z tyłu.

Dziewczyna również spojrzała mu w oczy.Jej stan z lekka się poprawił.Przywarła do niego ja rzep do psiego ogona.Nie chciała puścić.Ale jak miało być wszystko dobrze?Jak,skoro ona może juz nie życ?Westchnęła.Ale słysząc jego drugie słowa ponownie na niego spojrzała
-Nie pozwolę Ci,abyś został tu uwięziony razem ze mną-spoważniała.Przecież on prowadził normalne życie poza Underland,prawda?Nigdy nie pozwoliłaby na to,zeby został tu z nią.Gdy zeskoczyli,nadal go nie puściła.Nie czuła się na siłach nawet na chodzenie.Zataczając się wpadła w jego ramiona.Nagle poczuła pieczenia na policzkach.Rumieńce,naprawdę?Odwróciła wzrok,nie chcąc żeby to zauważył.Poliki piekły.Nawet bardzo i nie chciały zniknąć.Schowała twarz we włosach i w końcu odwróciła się w jego stronę.

Yugi również się zarumienił kiedy zdał sobie sprawę że trzymał rękę w okolicy dolnej części jej pleców. Schował ręce do kieszeni i odwrócił się udając że niby coś mu się poplątało z naszyjnikiem. Nie trwało to jednak długo i już po momencie spojrzał znowu na nią. Widząc jak ona chodzi chciał posadzić ją pod drzewem. Wszystko było by w porządku gdyby nie fakt że potknął się o jakiś konar i wylądował twarzą w jej piersiach. No tak bardzo ciekawy zwrot akcji.
- Prze...przepraszam - Powiedział rumieniąc się.
Nigdy wcześniej nie był w takiej sytuacji dlatego też nie wiedział jak ma się teraz zachować.

Rumieńce,rumieńce i rumieńce.Wszędzie to czerwonawe cholerstwo.Nie chciało znikać,piekło i jeszcze sprawiało,że sytuacja stawała się niezręczna.No po prostu ekstra.Nagle spostrzegła,że jego poliki również się zaczerwniły.Zaśmiała się w duchu.Czyli czuł jakieś emocje,to dobrze.I nagle BUM.Takiego obrotu akcji się nie spodziewała.Upadła na nią,a jego głowa znajdowała się...w dziwnym miejcu.Ina zrobiła wielkie oczy i zaczęła się śmiać,ale jej policzki stały się wręcz bordowe.Podniosła się i wzięła go za rekę,unosząc go do góry.
-Nic się nie stało-skłamała,bo się stało.Troszku ją zawstydził.Ale to w sumie tyle.Uśmiechnęła się w jego stronę.Miała olśniewający uśmiech.Rzadko pojawiał się na jej twarzy,a zobaczenie go było zaszczytem dla widzącego ten cud.Nie no,żartuje ale owszem,pięknie się uśmiechała i robiła to całkiem rzadko,ale przy przyjacielu nie ma co się powstrzymywać,prawda?

Strzelił piękną gafę teraz. Zaczął tak rozmyślać co by tu zrobić i w końcu wpadł na genialny pomysł. Kiedy pomagała mu wstać pociągnął ją delikatnie za rękę tak że teraz to ona na nim leżała. Szybka zamiana ról była nawet fajna jednak wtedy bardziej mu się podobało ze względu na "miejsce" w które upadł. Kiedy leżała na nim objął ją delikatnie.
- Nic Ci się nie stało? - Spytał lekko zatroskanym głosem.
Nie było łatwo wykrzesać taki ton zwłaszcza powstrzymując się od śmiechu. Yugi był jej najlepszym jak i może jedynym przyjacielem z którym tak świetnie się dogadywała.

Dziewczyna nadal się śmiejąc poczuła ciągnięcie za rękę.Poddała się mu bez większych oporów.Jednak gdy spostrzegła gdzie jest jej oczy się powiększyły a poliki zaczęły niemiłosiernie piec.Spojrzała na niego i ponownie wybuchnęła śmiechem.Chciała troszkę rozładować atmosferę.
-Na pewno, wszystko ok.-odpwowiedziała,troszke się uspokajając.Leżała jednak w tak dziwnej pozycji,ze naprawdę było jej do śmiechu.Chociaż w sumie jej coś takiego nie przeszkadzało-wręcz przeciwnie,nawet odpowiadało.Również delikatnie go objęła.Wszystko co robiła od tamtej pory,robiła od napływu emocji.Przybliżyła ich twarze i delikatnie uniosła jego podbródek.Spojrzała w jego oczy.Jej były pełne obaw.Ale co tam...raz się żyje.Ale chwile...w Underland ma się wiele życ,ale to szczegół.Ich twarze dzieliło tylko kilka milimetrów.Aż w pewnym momencie ich usta złączyły się w delikatnym pocałunku,który trwał całkiem długo.

Yugi całował się ze swoją przyjaciółką. Było to dla niego dziwne uczucie jednak pozytywne. Mama mówiła że wszystkiego w życiu trzeba spróbować więc ust najbliższej Ci osoby pewnie też. Spojrzał jej głęboko w oczy po czym znowu zatracił się w jej ustach. Spodobało mu się to. Objął ją delikatnie po czym oderwał się od jej ust.
- Od dawna mi się podobasz - Powiedział nieco skrępowany.
No tak może i byli w psychiatryku i nie wyglądali jak jakieś top model jednak dla niego liczył się tylko jej charakter.

Dziewczyna leżała na nim nadal go całując.Zatapiała się w tej słodyczy coraz bardziej.Takiej przyjemności jeszcze nigdy nie zaznała.Nie pewnie wplotła mu palce we włosy.W końcu jednak oderwali się od siebie,a dziewczyna spojrzała mu w oczy.Boże...co..co ja zrobilam...Skarciła sie w duchu za ten wybryk.Przecież mogla tym samym zaprzepaścić ich przyjaźń i to co do niego już od dawna czuła.Bo czuła i to dużo.Nagle słysząc jego słowa oniemiała.
-Na..naprawdę?-powiedziała,nie wierząc własnym uszom.Czuli do siebie to samo?Nie sądziła,że jest to możliwie,ale najwyraźniej jest.
-Jak widzisz..ty mi też-powiedziała,ale słowa z trudem przechodziły jej przez gardło.Podciągnęła ich oboje do pozycji siedzącej w taki sposób,ze siedziała na nim okrakiem.Objęła go i się przytuliła.Jej małe serduszko biło jak szalone,jakby chciało wyskoczyć z jej piersi i zatańczyć walca angielskiego.Nagle usłyszała szelest od strony drzewa.W ułamku sekundy idealnie wymierzyła i rzuciła w tamtą stronę jedną ze swoich zabójczych kart.Usłyszeli pisk i po chwili pod drzewem leżała ognistoruda wiewiórka.Z rozcięcia jednak nie leciała krew,lecz..piasek.Wiewiórka nie wyglądała na taką normalną.Skojarzyła się jej z marionetką,szpiegiem.Zaniepokojona wstała i podeszła bliżej tykając ją palcem.Ta jednak ruszyła się i zębami złapała ją za palec.Jednak przenikliwy ból nie spowolnił jej myślenia.Wyciągnęła wolną ręką ostrze i ucięła zwierzęciu głowę.To puściło jej palec zostawiając na nim krwawe ślady małych ząbków.Cofnęła się i złapała Atema za rękę i pociągnęła w przeciwną stronę do tej z której nadbiegła.
z.tx2