Miasteczko z porcelany

W jednej chwili znalazła się w mieście. Był cały z porcelany, nie mogła uwierzyć w to, że nie ma na żadnym budynku czy fontannie żadnego zadrapania. Czy zdarzają się tu kiedyś jakieś wypadki? Rozmyślając o tym, przechodziła przez główną uliczkę i podziwiała urok tego miasta. Czuła na sobie wzrok mieszkańców, wyraźnie nie chcieli by tu przebywała. Jednakże jakoś się tym nie przejęła. Szła prosto i oglądała te wielkie szklanki, nazwane przez nich domami. Naprawdę jej się tu podobało, ale była inna i na pewno długo zostać tu nie mogła. Zauważyła piękną fontannę, która stała na środku głównej drogi. Nie mogła oderwać od niej oczu. Podbiegła pod fontannę i przyklęknęła przy niej, a następnie wsadziła rękę do wody i zaczęła ją mącić.
- Jaki przyjemny chłód. - powiedziała, wykonując tą czynność raz za razem.
Tsu była po chwili znudzona tym i nie wiedziała zupełnie co dalej robić i gdzie iść. Podparła ręką głowę i marzyła o jakimś urozmaiceniu wolnego czasu, a tutaj było to jak najbardziej możliwe. Stwierdziła, więc że poczeka, aż coś się zacznie dziać.

Nic się nie działo do czasu pojawienia się tego chłopaka. Zjawił się z wielkim hukiem tłuczonej porcelany. Używając swojej mocy grawitacji wylądował w mieście niszcząc przy tym kilka budynków. Miał na głowie czarny kaptur a na twarzy białą chustę zasłaniającą twarz. Widać było tylko jego błękitne jak bezkres oceanu oczy z których bił olbrzymi chłód. Spojrzał po mieszkańcach po czym lekko się uśmiechnął jednak nie było tego widać. Uwielbiał demolować miejsca w których się znajdował. Szedł sobie spokojnie kiedy dostrzegł dziewczynę siedzącą przy fontannie. Spojrzał na nią po czym usiadł sobie niedaleko.

Tsu siedziała sobie przy fontannie i czekała na to, kiedy ktoś zmąci ten spokój. Stało się to dość szybko, nagle spadł jakby z nieba jakiś chłopak, niszcząc parę budynków. To nie było zbyt miłe względem mieszkańców. Chyba lubił zadymę, ale z jakiegoś powodu nikt go nie zaatakował. To wydawało się być trochę dziwne. Wodziła za nim wzrokiem, a on usiadł niedaleko. Miał na głowie czarny kaptur, więc widać mu było tylko niebieskie oczy. Przyjrzała się im dokładnie, a potem przypomniał jej się obraz, który oglądała jeszcze w psychiatryku. Chłopak miał identyczne oczy, jak te kobiety na obrazie, które miały połączone ze sobą ciała. Czy to przypadek? Naprawdę chciała się tego dowiedzieć. A więc podeszła do chłopaka. Stała dokładnie przed nim.
- Cześć. Czy nie widziałeś kiedyś obrazu, na którym widnieją dwie złączone ze sobą kobiety? Każda z nich ma różę w ustach i taki sam kolor oczu jak Ty. - to było dość dziwne pytanie i jeszcze zadała je tak od razu, nawet się nie przedstawiając.
Z niecierpliwością spoglądała w oczy chłopaka, chociaż wiedziała, że na pewno to będzie przypadek. Twarz jej jak zwykle nie wyrażała żadnych emocji, ale w środku aż rozdzierało ją z ciekawości. Marzyła o tym, by prawdą było to, że widział obraz. Jaka byłaby wtedy szczęśliwa. Ale... Dlaczego taki fakt miałby ją uszczęśliwić? To też mogło wiązać się z przypadkiem.
- Jestem Tsu. - przedstawiła się wreszcie i podała mu rękę, czekając aż ją uściśnie.
Zazwyczaj nie zapominała tej czynności przy pierwszym poznaniu. Ale jakoś tak wyszło. Za bardzo zafascynowała się tym obrazem i odpowiedziom chłopaka. Powiał lekki przyjemny wietrzyk, a Tsukiko przymknęła nagle oczy. Mogło wyglądać dość dziwnie, ale cóż poradzić.

Devan spojrzał na nią ze zdziwieniem. Podeszła do niego tak bezpośrednio i otwarcie spytała o takie duperele że aż chciał ją trafić jakimś ciężkim przedmiotem. Nienawidził takiego zachowania. Dla niego są jakieś normy których powinien przestrzegać każdy kto chce się z nim spotkać. Słysząc o jakimś obrazie nic nie powiedział tylko przymknął oczy.
- Nie widziałem - Opowiedział krótko i zwięźle.
Kiedy mu się przedstawiła nawet nie zareagował. Nie był chamski jednak nie za bardzo fascynowało go poznawanie innych osób.

Nie oczekiwała, że powie coś w stylu - ''Miło mi Cię poznać''. Zdziwiło ją to, że w ogóle się nie przedstawił. Czyżbym była trochę nietaktowana? Cóż podeszła sobie od tak do niego i spytała o rzecz, która okazała się nie być z nim związana. Chłopak wyglądał na takiego, co nie lubi towarzystwa. Wiedziała, że z nim raczej nie będzie tak jak z Pikiem.
- Przepraszam za moją nachalność. - w końcu należały mu się przeprosiny.
Pomyślała, że tym razem sobie odpuści i wróciła na swoje miejsce. Wyjęła woreczek ciastek i zaczęła jej jeść. Smakowały wyśmienicie, podzieliłaby się z nieznajomym, ale pewnie zignorowałby jej uprzejmość. Spojrzała w niebo. Jednak nic takiego się nie wydarzyło... Cały czas wiało nudą, więc pomyślała sobie, by zacząć rozkoszować się tym spokojem. Przymrużyła oczy, bo słońce ją oślepiło. Jej wzrok z powrotem wylądował na chłopaku. Wiedziała, że już raczej się do niej nie odezwie. Wystarczająco go sobą wystraszyła.
Po jakimś czasie to wszystko jej się znudziło, więc prostu ulotniła się z tego świata.

z/t